Ojciec, również Czesław, był bardzo znanym lekarzem w Białej, chętnie podejmującym się pomagania również uboższym warstwom społeczeństwa. Zmarł zaraziwszy się od pacjenta durem brzusznym. Jego pamięci poświęcona jest tablica w kościele św. Anny. Matka zmarła, kiedy Wroczyński miał trzy miesiące.
Urodzony w 1889 roku, studiował za granicą, w Paryżu i Saratowie, gdzie złożył egzamin lekarski i wyspecjalizował się w epidemiologii. Po powrocie do Białej w 1917 roku nie popracował zbyt długo - od 1920 zostaje lekarzem wojskowym, uczestniczy w wojnie z bolszewikami jako lekarz pułkowy 21 Pułku Piechoty "Dzieci Warszawy". W 1921 mianowany na stanowisko referenta w Ministerstwie Zdrowia Publicznego. Został pracownikiem Państwowego Zakładu Higieny. Otrzymał mianowanie do Komisji Epidemiologicznej Ligi Narodów i pracował w Grecji. Na początku lat 20., jego kierownik Ludwik Rajchman skierował go na stypendium Fundacji Rockefellera, które odbył w renomowanym Johns Hopkins University - Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health w Baltimore (Stany Zjednoczone, uzyskując dyplom higieny). Był tam uznany za jednego z najlepszych stypendystów na roku. W 1930 uzyskał tytuł naukowy doktora nauk medycznych na Uniwersytecie Poznańskim. Przez lata trzydzieste pełnił funkcje administracyjne związane z zarządzaniem służbą zdrowia w Warszawie oraz publikował w fachowych periodykach. Jego żona, Maria z Dębskich, również była lekarką.
W ręce Sowietów dostał się w Trembowli, skąd trafił do Kozielska. Na listach wywozowych z obozu znajdujemy go pod nr. 059/1poz.108 nr akt 2367.