W bardzo ciekawej książce unickiego duchownego Jana Bojarskiego Czasy Nerona w XIX wieku pod rządem moskiewskim, czyli Prawdziwe Neronowskie prześladowanie Unii w diecezyi chełmskiej, opisującej prześladowania unitów po 1876 roku, znajdujemy bardzo nietypową relację dotyczącą objawień Matki Boskiej na polach pod wsią Jabłoń.
Pierwsze objawienie
(..)Gruchnęła wieść, że Matka Boska ukazała się dziewczęciu we wsi Jabłoniu, o cztery mile od miasta powiatowego Radzynia położonej. Sześcioletnia dziewczynka zwróciła uwagę rodziców na wielką światłość, którą widziała na polu. Matka dziewczęcia patrzała, ale nic dostrzedz nie mogła, lubo jej małe dzieci opisywały drobnostkowo z postaci świetną, cześć budzącą, wśród światła się unoszącą osobę. Gdy to nie ustawało, tysiące ludu zbierało się w pobliżu owego pola, a miejsce, gdzie spostrzeżono osobę N. Panny, starannie okryto kawałkiem grubej materyi.
Inny nieco początek historii podaje p. Józefa Lisiecka (cyt. za "Jabłoń we wspomnieniach" A. Ukalskiej): "W Jabłoniu mieszkał z rodzicami niewidomy chłopczyk. Pewnego słonecznego dnia dziecko wyprowadzono na dwór. Chłopczyk popatrzył w stronę drogi i krzyknął "Mamo, jaka piękna pani stoi na polu i uśmiecha się do mnie" (...) Jak wieść głosi, chłopczyk od tej pory przejrzał na oczy" . Jeszcze inni podają, że pierwszym świadkiem objawień był sześcioletnia dziewczynka.
Przychodziły i widziały tysiące
Znowuż oddajmy głos ks. Bojarskiemu: "Pobożne pieśni nie ustawały ni w dzień, ni w nocy, i jakby dla zachęcenia i stwierdzenia wiary tegoż ludu, cudowne to zjawisko nie ustannie się ponawiało. Ani czas, ani szczęśliwi ci, którzy je oglądali, nio podlegali stałym prawidłom; samo zjawisko cudowne zmieniało swój charakter; raz widziana była osoba żeńska w bieli z dzieciątkiem na ręku, drugi raz św. biskup, odziany w szaty pontyfikalne. i jasność z ziemi wychodząca. Ci co widzieli, wierzyli; inni nie widząc, wierzyli na zapewnienie drugich, ale wszyscy zarówno się modlili. Tysiące ludzi zgromadzało się w to miejsce. Przytaczają urzędnika z Jabłonią, poddanego pruskiego Niemca, który widząc, przybywszy z ciekawości, zmieszany z tłumem, czcigodną postać biskupa między dwiema chorągwiami, powołany będąc do sądu, dla stwierdzenia prawdy swego opowiadania nie odmówił przysięgi, nie mogąc tylko odpowiedzieć na pytanie, kto był ten święty; lecz za to wygnano go z granic państwa. Innym razem osoby bardzo szanowe i znane uklękły z nabożeństwa pomiędzy pielgrzymami i długo się modliły, nie otrzymując łaski zobaczenia cudu. Zasmucone swą niegodnością, która nie dała im tego szczęścia, siadły do powozu, ażeby wrócić do domu; nagle ujrzano je wychodzące z powozu spiesznie wraz z woźnicą i klękające na drodze. Każda z tych osób zaręczała, że wdziała Matkę Boską na kraju pobliskiego lasku, skąd posuwała się majestatycznie od miejsca pierwszego zjawienia. Pod innym rządem powierzonoby tę sprawę władzy duchownej, a duchowieństwo postąpiłoby sobie roztropnie i oględnie, aby zbadać wszech stronnie wypadek tak wielki. Tu uchwycono się zwykłego gwałtu; kolbami, bagnetami rozegnano pielgrzymów, i zorano pole którego przez długi czas wojsko strzegło, aby nie dopuścić zbiegowiska".
Co do objawień biskupa, ksiądz Bojarski domniemywał, że mógł to być patron unii i pierwszy jej męczennik, święty Jozafat Kuncewicz. Charakter objawień nigdy nie został zbadany przez władze kościelne, jednak ciągle utrzymuje się o nich lokalna pamięć.