Franciszek Kotarasiński (1895-1945) był nie tylko wiernym legionistą, który w 1915 r. walczył w pobliskim Jastkowie, a w 1917 r. odmówił złożenia przysięgi na wierność cesarza Niemiec i Austro-Węgier. Od 1918 r. brał on udział w rozbrajaniu wojsk niemieckich, a w latach 1919-1920 jako żołnierz Wojska Polskiego walczył na Kresach Wschodnich, gdzie poznał Teklę, którą poślubił w 1920 r.
Z Puławami związany od 1921 r. jako chorąży 2 Pułku Saperów Kaniowskich, gdzie był zaangażowany w prace przy budowie stadionu sportowego i Szkoły Powszechnej nr 1 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. W 1939 r. ponownie bronił ojczyzny walcząc m.in. pod Tomaszowem Lubelskim. Uniknął niewoli i powrócił do Puław, gdzie był jedną z pierwszych osób, które rozpoczęły organizowanie ruchu oporu przeciwko Niemcom. Skupiona wokół niego grupa byłych kaniowczyków należała do struktur Służby Zwycięstwu Polsce, później Związku Walki Zbrojnej przemianowanego w 1942 r. na Armię Krajową.
W 1943 r. Gestapo aresztowało go wraz z synem Eugeniuszem za przynależność do AK, a Teklę za to, że była żoną i matką "bandytów". Jego najbliżsi byli więzieni w obozach koncentracyjnych. On sam podzielił ich los, przebywając w więzieniu na Zamku w Lublinie i w obozach koncentracyjnych na Majdanku (należał tam do tajnej organizacji Biały Orzeł), Natzweiber, Dachau i Mathausen. W 1945 r. pędzony z Komando Melk do Mauthausen został zabity przez niemieckiego konwojenta.
Od 18 czerwca 1998 r. jest patronem jednej z puławskich ulic na osiedlu Mokradki.
Fotografie przekazała do archiwum Pracowni Dokumentacji Dziejów Miasta wnuczka pani Krystyna Rżewska.
Opracował Zbigniew Kiełb
(Pracownia Dokumentacji Dziejów Miasta w Puławach)