Hryniewiecki w Międzyrzecu odebrał edukację podstawową, do gimnazjum (szkoła o zakresie zbliżonym do dzisiejszego liceum, ale na nieporównywalnie wyższym poziomie...) uczęszczał już w Lublinie. W 1892 immatrykulował się na Uniwersytecie Warszawskim na studiach przyrodniczych. Dwa lata później został z niego relegowany za udział w głośnych obchodach ku czci Jana Kilińskiego i wywieziony do Rosji. Tam w Dorpacie skończył studia matematyczno-przyrodnicze, wyspecjalizował się w botanice. Odbył szereg podróży naukowo-badawczych na Ural, Kaukaz i do Armenii.
W 1919 wraca do Polski i obejmuje katedrę botaniki na UW oraz dyrektoruje uczelnianemu ogrodowi botanicznemu. W latach 1926-1927 pełni funkcję rektora uczelni. Publikuje w licznych periodykach, jest członkiem wielu towarzystw naukowych. Udaje mu się przeżyć drugą wojnę światową, na emeryturę odchodzi dopiero w 1960 roku. Przez całą drogę zawodową jest zainteresowany instytucjami zajmującymi się ochroną przyrody - doprowadza do utworzenia Parków Narodowych Świętokrzyskiego i Tatrzańskiego. Umiera w 1963 roku w Brwinowie, pochowany jest na Powązkach. W ogrodzie botanicznym UW upamiętniony jest kamiennym obeliskiem.