Była to trzecia z kolei rzymskokatolicka świątynia w mieście. Parafię erygowano w 1606 roku. Kościół wyświęcono w 1630 roku, ale po pożarze w 1660 trzeba było budować kolejny.
"Przeżywalność" świątyń drewnianych to było ok. 100 lat. Budynek był trójnawowy, z węższym prezbiterium i dwuwieżową fasadą. Fasadę poprzedzał ganek z dwoma parami kolumn. Dach był dwuspadowy z gontu, zakończony wieżą z żelaznym krzyżem. W 1796 r. dokonano przebudowy kościoła.
Kościół spłonął 1 lipca 1909 r. Na jej miejscu rozpoczęto budowę świątyni neogotyckiej, której jednak nie ukończono. Przy budowie obecnego kościoła (wyświęconym w latach 50- tych) spożytkowano ostatecznie tylko fundamenty. W tym czasie funkcję kaplicy tymczasowej pełniła dawna cerkiew unicka.