Wielokrotnie remontowany i przebudowywany, przetrwał w zasadniczym zrębie przede wszystkim dzięki porządnej, kamiennej podmurówce.
W 1875 przeszedł przymusowo w ręce Kościoła Prawosławnego, co spotkało się z oporem ludności. Zanotowane są historie o tym, jak kobiety z Hruda miesiącami ukrywały się z dziećmi w lesie, byle nie przyjąć narzuconej wiary. W 1919 zamieniony na świątynię rzymskokatolicką. W 1928 i 1934 po raz kolejny przebudowany, tracąc przy tym wszystkie, widoczne jeszcze na zdjęciu, cechy świątyni wschodnie: cebule na wieży i nad nawą. W 1934 dobudowano zakrystię.
Reliktem dawnej przeszłości świątyni być może są niektóre elementy wyposażenia ołtarza bocznego (obraz Ostatniej Wieczerzy), które najpewniej pochodzą z ikonostasu. Obecnie kościół jest świątynią parafialną.