Już pięć lat później - dokładnie 7 stycznia 1467 roku - Jan z Tęczyna, kasztelan krakowski, uzyskał od Kazimierza Jagiellończyka przywilej na lokację miasta na prawie magdeburskim.
Stolica jarmarków
Wraz z aktem lokacyjnym miastu nadano królewski przywilej na organizowanie dwóch jarmarków. W 1582 roku Firlejowie, kolejni właściciele Łęcznej, uzyskali od króla Stefana Batorego przywilej na dwa następne jarmarki: na Boże Ciało, w czerwcu, i na św. Mikołaja, w grudniu.
Dzięki królewskim przywilejom oraz korzystnemu położeniu na ruchliwym szlaku handlowym w kierunku Rusi i Litwy nastąpił szybki rozwój miasta, którego nie powstrzymały groźne pożary nękające je w wieku XVI.
W pierwszej połowie XVII wieku Łęczna przeżywała okres najwyższego rozkwitu. Jej właścicielem był wówczas podkomorzy lubelski Adam Noskowski, który w 1647 roku u króla Władysława IV wystarał się o przywilej na trzy nowe jarmarki. W tym czasie powstało wiele budowli murowanych, które istnieją do dziś. To mansjonaria, kościół czy synagoga.
Na łęczyńskie targi ściągało wtedy tysiące sprzedawców, kupców i pośredników nawet z najdalszych krain - z Rosji, Niemiec, Austrii, z ziem Królestwa Polskiego. Obroty sięgały zawrotnych wówczas milionowych sum. Targi, rozwój przestrzenny miasta, okazałe budowle, takie jak zamek, ratusz i kamienice w rynku oraz zwiększająca się stale liczba mieszkańców sprawiły, że miasto rozwinęło się w silny ośrodek miejsko-handlowo-rzemieślniczy. I to na skalę krajową.
Wojny, epidemie, pożary
Regres w życiu miasta zapoczątkowały wojny nękające Rzeczpospolitą Polską od połowy XVII wieku, a także epidemie. W roku 1693 wymarli prawie wszyscy mieszkańcy. Także w roku 1710, gdy wybuchła epidemia dżumy.
I choć w roku 1723 roku Łęczna uzyskała nowe przywileje targowe i przeniesiono tu nawet z Lublina targi koni i bydła, ale rozwój miasta uległ zatrzymaniu.
W XIX w., na skutek upadku Rzeczypospolitej, walk niepodległościowych, wytyczenia nowych dróg handlowych i linii kolejowych, które ominęły Łęczną oraz kolejnych pożarów, które w latach 1846 i 1881 zniszczyły całą zabudowę centrum, jarmarki łęczyńskie straciły swój międzynarodowy charakter, a Łęczna nie powróciła już do dawnej świetności.
Łęczna - reaktywacja
W XX wieku Łęczna była jednym z wielu wegetujących miasteczek lubelskich o charakterze rolniczo-handlowym.
Pierwsze wzmianki o prawdopodobnym występowaniu pokładów węgla kamiennego na Lubelszczyźnie pojawiły się w roku 1938 w publikacjach profesora Jana Samsonowicza. W latach 60. po badaniach geologów odkryto je w rejonie Łęcznej. W roku 1975 w pobliskiej Bogdance, ruszyła budowa pilotażowej - pierwszej w Lubelskim Zagłębiu Węglowym - kopalni.
Łęczną wytypowano na stolicę powstającego Zagłębia. Plany w tej mierze były bardzo szeroko zakrojone. Rozpoczął się nowy etap w dziejach Łęcznej. Jest dwudziestotysięcznym miastem, które od stycznia 1999 roku stało się siedzibą powiatu.
Na podstawie opracowania UM w Łęcznej
