- Do 1916 r. szkoły w Łucce nie było. Dzieci w wieku szkolnym uczyły się w domach prywatnych, a nauczycielem był Feliks Racki, mieszkaniec Kolonii Łucka - dowiadujemy się z kroniki.
Nauka rozpoczynała się jesienią, trwała całą zimę do świąt wielkanocnych.
- Za naukę pan Racki otrzymywał wynagrodzenie od rodziców dziatwy - zapisano w kronice.
Nauka obejmowała głównie chłopców, dziewczynki uczyły się robót kobiecych, haftu, wyszywania i prac gospodarskich. Czuwała nad tym pani Michałowska, żona burmistrza Lubartowa. Jednoklasowa szkoła powszechna w Łucce została założona w 1916 r. Od 1926 r. klas było cztery. Nauczycielkami były wtedy Karolina Danyluk, Wanda Matuszkiewicz i Eugenia Rogatkówna.
Nie tylko dzieci pobierały nauki. W 1926 r. zorganizowano kursy dla analfabetów, których uczono języka polskiego, matematyki i historii. W 1928 r. powstała w szkole pierwsza spółdzielnia uczniowska. W tym samym roku założono Szkolną Kasę Oszczędności.
Nauka w wynajętych domach była uciążliwa. Były zimne i niewygodne, właściciele niechętnie wynajmowali pomieszczenia. W 1939 r. zarząd gminy na wniosek kierownika szkoły Zygmunta Czarnoty postanowił wybudować szkołę. Zakładano, że będzie to budynek o sześciu salach, z mieszkaniem dla kierownika i woźnego. Kamień węgielny pod gmach szkoły poświęcono 11 czerwca 1939 r. Od razu przystąpiono do budowy.
Wkrótce jednak wybuchła wojna, nieukończoną szkołę zajęli Niemcy. Zniszczyli dokumentację szkoły (w tym pierwszą kronikę), zabrali zbiory biblioteki (360 książek) i 22 obrazy historyczne. Podczas okupacji niemieckiej przy szkole powszechnej powstała też szkoła rolnicza dla młodzieży pozaszkolnej i funkcjonowała do wyzwolenia.