Maja cierpi od urodzenia. Marzy, żeby stanąć na własnych nóżkach

"Najważniejsze, żeby była zdrowa" - myślałam, jak chyba każdy przyszły rodzic. - Maja ułożona była pośladkowo, byliśmy przygotowani na poród metodą cesarskiego cięcia - przyznaje. - Zostałam znieczulona wewnątrzoponowo zastrzykiem w kręgosłup i po chwili Majeczka była już na świecie. Dlaczego nie płacze? - zapytałam lekarza. Usłyszałam tylko, że nie każde dziecko musi płakać. Wtedy już wiedziałam, czułam, że coś jest nie tak. Przewieziono mnie na salę, gdzie leżało sześć matek, szczęśliwych matek, które przytulały swoje dzieci. Mai ze mną nie było. Byłam sama. Przyszedł lekarz i powiedział, że trzeba dziecko ochrzcić, bo nie wiadomo, czy przeżyje... Byłam w takim szoku, że nie byłam w stanie wykrztusić z siebie słowa... - wspomina matka. Na oddziale intensywnej terapii rozpoczęła się dramatyczna walka o życie dziecka. - Ciężka sepsa, wstrząs septyczny, niewydolność wielonarządowa. Myśleliśmy, że stracimy naszą kruszynkę. Jej serduszko w pewnym momencie zupełnie przestało bić. Lekarze reanimowali ją przez nakłucia jamy opłucnej. 11 razy miała przetaczaną krew. Przez 5 miesięcy była podłączona do respiratora i nie oddychała samodzielnie. Wierzyłam w nią. Powtarzałam "córeczko, błagam, bądź silna" - mówi matka.Maja wygrała walkę o życie, ale wciąż cierpi. Nie chodzi, nie siedzi samodzielnie, mówi tylko pojedyncze słowa. Jednak doskonale rozumie i odczuwa towarzyszący jej od zawsze ból.

- Ciało Majeczki zaczyna się przekrzywiać, ból jest nie do zniesienia, czasem mam wrażenie, że jedyne o czym marzy to pozbycie się nóżek - mówi mama dziewczynki. - Zwichnięte biodra w końcu dają o sobie znać. Maja miała już takie incydenty. Ból był tak silny, że nie spała przez półtorej dnia. Jak tylko leki przeciwbólowe przestały działać, to budziła się z płaczem. Nie potrafiłam znaleźć jej wygodnej pozycji do snu. Jedyną optymalną pozycją do snu były moje ręce.  Przed bólem i cierpieniem może uchronić dziecko jedynie operacja.