Może już nie najczęstszym, ale ciągle wyraźnie obecnym obyczajem jest spraszanie na czuwanie przy zmarłym bliższych i dalszych sąsiadów. Towarzyszą temu odmawiane pacierze, oraz specyficzne, właściwe dla danej okolicy, żałobne pieśni. Czy starsze są w nich melodie, czy, czasami lekko ocierające się o granice katolickiej ortodoksji, teksty - tego nie wiemy. Z pewnością stanowią bezcenny zabytek. Mimo, że ani ich kompozycja ani wykonanie nie znalazłyby uznania nawet u porządniejszego organisty, każdy, kto się z tym śpiewaniem przytomnie zetknął, we, że chodzi w nim o muzykę duszy na na najwyższym dostępnym poziomie. W każdej parafii niemalże znajdzie się starsza pani czy pan, którzy, bez niczyjego umocowania nad modłami takimi obejmują starostwo, dobierają i przewodniczą śpiewom. Niektórzy z nich cieszą się sławą w całej okolicy i w smutnej sprawie biegnie się właśnie po nich. Najwybitniejszym przykłądem był zmarły w 1995 roku Bronisław Kuśmierowski.
"Jak kto umrze, to ja jestem najpierwszy od tego. Nie obędzie się beze mnie pogrzeb w całej okolicy" - mawiał.
Dysponował on śpiewnikiem, zdaje się że tym samym, z którego za panowania Mikołaja II uczył się czytać. Pieczołowicie zbierał do zeszytów pieśni zasłyszane od dawniejszych zapiewajłów" być może sam coś kompilował albo i tworzył. Nie potrafimy oczywiście zrelacjonować dialogu między tym co odtworzone a co autorskie, choć tropów w starych zeszytach, "karteczkach" i śpiewnikach jest pod dostatkiem. Coś innego niż autorstwo jednak sprawiać musiało, że właśnie tego cżłowieka prosiłeś, kiedy trzeba było na drugą stronę przeprowadać Ojca i Matkę. Nie o talent śpiewaczy chodziło a o rozum i czucie śpiewaka. . Ktoś musiał z czterystu pieśnie wybrać te akurat właściwe, pozwalające opłakać i z czasem do słońca wrócić. Oczywiście Kuśmierowski nie stronił również od innego reperturaru, towarzyszył przy peregrynacji Obrazu Częstochowskiego, śpiewał też przy weselach.
Kiedyś na prośbę dyrektora domu kultury Andrzeja Koska i prof. Jana Adamowskiego Kuśmierowski wybrał się do Kazimierza nad Wisłą na festiwal. Ci, co widzieli do dziś wspominają: niespodziewanie na scenie stanął niepozorny, widać, że z prowincji jegomość, bez cyi, bębna i fujarki i zaczął śpiewać o przechodzeniu przez śmierć. Do Krasewa wrócił z pierwszą nagrodą, ale więcej już nigdzie nie chciał jeździć. Dzisiaj w okolicahc Bork, Krasewa i Oszczepalina śpiewają jego uczennice. Blisko dziewięcdziesiątki
